Afgelopen zaterdag stond de returnwedstrijd op het programma, nummer 2 Minnertsga was de tegenstander. Thuis werd er ruim verloren, eindstand destijds was 0 – 5. De gasten waren dodelijk effectief, waar de thuisploeg geen enkele mogelijkheid wist te verzilveren. Wanneer je de kans ziet moet je deze verzilveren. Dat is logisch, aldus de eeuwige nummer 14.

Klokslag half 2 stonden we in Minnertsga, enigszins zenuwachtig. Het was toch de nummer 2, een team bestaande uit volwassen mannen. Groot en sterk ook nog. Toch moest ons plan doorgaan, althans er was geen weg meer terug. De ouders die ons gebracht hadden waren doorgereden naar Leeuwarden, even winkelen mei de fruolje. Zo vaak kom je hier niet zei de moeder van Douwe Pieter. Ik moet nog even langs de Didi en Esprit riep de moeder van Hidde en Jacob. Gekeuvel alom. Ljouwert, it is bêst in spannede stêd. Sa grut, en safolle winkels. Rin wol mei in bôge lâns de Weze, fyn it sa begrutlik foar de fruolje dêr’ roept nog een willekeurige mem. Ze moesten eens weten, de helft van ons team heeft er de nodige uren al gespendeerd.

Het blijft het nadeel van een jong team, rijbewijzen hebben ze mondjesmaat, maar een eigen auto kan niet gefinancierd worden door de Stufi. Wat een geluk was het dan ook dat wij waren uitgekozen om een laatste salut te brengen aan degenen die ons zijn ontvallen. Het is een groot verlies, zowel qua zicht, maar ook zeker voor het gevoel. We gaan ze missen, de CoolCat en Op=Op. Failliet, dood verklaard, in de harde wereld van de retail. Dat wij als team dan ook een laatste steunbetuiging mochten geven, deed ons goed, en ook zeker de financiële compensatie. Gelukkig een compensatie, want we gingen ons weer flink voor lul zetten. Deze keer niet door gebrekkig voetbal, maar door de outfits.

Er werd gevoetbald in een tenue geïnspireerd door CoolCat en Op=Op. Lowbudget, met een touch of swag. Veel glamour, beetje oversized, en tientallen kansloze termen geborduurd op de shirts en broekjes. Uiteraard gestikt door kinderhandjes, want het mocht niet te veel kosten. Een grote tijger op de rechterborst, 3 halen = 2 betalen op de onderrug. Ieder rugnummer werd extra aangedikt met glitters en fluorescerende kleuren.

Bovenstaande was niet alleen een eervol gebaar. Nee, het moest de rode lap zijn die de stier deed boos worden. De tegenstander uitdagen. Na wekenlange research was dit hetgeen wij nodig waren, althans dat waren de verwachtingen. Wij zijn trotste Friezen, laat dat voorop staan, maar de mannen uit Minnertsga spannen de kroon. Ze spelen in shirts gebaseerd op de Fryske Flag. Als je goed ziet, en de beelden vergelijkt, zie je dat sommige heren ook echte blokkeerfriezen waren. Ze stonden daar, ruim een jaar geleden in Joure te wagen op het tuig welke CoolCat kleding droeg en stonk naar goedkope geurtjes van de Op=Op.

Wij moesten vandaag de rode lap zijn, en de tegenstander uitdagen in ons foeilelijk tenue. Fok onze trots, er moesten punten gepakt worden tegen de nummer twee van de competitie. Mooi zijn doen we na de wedstrijd wel, en zo traden wij op in een totaal ongepast tenue met roze accenten, tijgerprintjes en kansloze slogans. Het werkte, de tegenstander was van slag. Een prachtige vondst van de kleine dikke Fuhrer en Remy alias Watterboy. De thuisploeg wist zich zichtbaar geen raad met de uitploeg. Een laatste man die linksvoor stond, een bejaarde centraal achterin, en een verzameling kleuters die de rest van het veld opvulden. Sommigen met een neuspiercing in, anderen stinkend naar de Eau de cologne van €2,94 uit het koopjes schap rechtsachter uit de winkel. En wat een foeilelijke shirts!

Wie zich wel lekker voelde ondanks al deze wisselingen was das Phantom, gezien zijn drie doelpunten. Er was echter een man die echt opviel: de Watterboy. Keer op keer sprintte hij met gevaar voor eigen knieen het kunsgras op richting de man die meer op de grond lag dan dat hij liep. Zweet op het voorhoofd, de waterzak al swieberend door de lucht. Soms kust deze zijn trainingsbroek, maar het deert hem niet. Got it Wyte Wynhûn? Ja, even schreeuwen, valt wel mee. Heb je nog wat wonderwater? De Waterboy knijpt zijn spons met grote precisie uit, en laat de druppels wonderwater tergend langzaam de enkels verzachten. Chirurgische precisie. Er verschijnt een lach op het gezicht van de geblesseerde speler, dankewol jonge! Wat onze fantastische materiaalman/verzorger in zijn water doet weten wij niet (en willen we misschien ook wel niet weten), maar de Witte Windhond knapt er van op. Na iedere liefdevolle behandeling liep hij weer even de benen onder zijn lichaam vandaan, waarna hij vervolgens weer het kunstgras opzocht en kermend op de grond lag. Een prachtige eigenschap, maar Remy was er wel een beetje klaar mee.
Aan de zijlijn, onder de rook van de kantine stond een club balanstrutjes. Dit zijn dames die veel bezig zijn met de balans tussen mannenvoetbal en privé. Stiekem willen ze heel graag als mannelijk voetballer acteren, maar weten ook dat dit ook vele chirurgische ingrepen vergt. Een groep mannen, ongeveer dezelfde leeftijd als de criticasters binnen onze club steken nog maar een peuk op. Dat is wol kut hjer Wybe, dit is gjin fuotbol. Chronisch afgeven op je eigen spelers en team is iets wat blijkbaar overal plaatsvindt. Sibbele fon de trochgeande dyk út Minnertsgea ferfolget: myn frou frege krekt noch ot ik sin hie yn in wipke. Ik sei direkt nee, maar haw no spyt. Ot ik no mei har op de kooi lei hiek mear djipgong sjoen (en fielt) dan wot dy stumpers hjir sjen litte.

Dit waren zijn laatst woorden, en vertrok van het sportpark. De barmensen zagen het al hoofdschuddend aan. Drankhang generatie. Ze zitten het liefst op hun reet in een jogginsbroek op de barkruk al peinsend naar een fles bier. Het liefst met de rug naar het veld. De mannen hebben al genoeg leed meegemaakt, en zoeken hun heil in de fles. Een blik naar het scorebord deed mijn ogen knipperen. De tussenstand was inmiddels 2 – 4. Via de technische staf werd duidelijk dat the Butcher (1x) en das Phantom (3x) ’t Vlaggenskip naar een relatief veilige marge hadden geschopt en gekopt.

Helaas duurde de wedstrijd te lang voor de krappe selectie (geen wisselspelers vandaag) en wist de thuisploeg nog tot 4 – 4 te komen. Mooi punt, maar hier had meer in gezeten aldus de spelers die op het veld stonden. Wellicht voelt u het al aankomen, dit verslag is voornamelijk een verzameling nutteloze informatie, alleen de tussen- en eindstand zijn op de werkelijkheid gebaseerd.

Komende zaterdag wacht de thuiswedstrijd tegen VIOD 2, de ploeg die de weg omhoog weer enigszins weer gevonden heeft. De uitwedstrijd werd gewonnen, maar toen wist de thuisploeg in combinatie met de matige scheidsrechter ’t Vlaggenskip meermaals het vuur aan de schenen te leggen. Om 13:00 zal de aftrap plaatsvinden, tot dan!