Na weken van radiostilte is er eindelijk weer een teken van leven. Een signaal naar de buitenwereld. Het team ging door een zware tijd. Als je goed keek zag je ze wel, maar ze vielen niet op. Ze gingen op in de massa, iets waar ’t Vlaggenskip altijd tegen streed. Geen eenheidsworst, maar een eigen identiteit hebben. Schijt hebben aan de tegenstander. Zij zijn de vijand, wij het verzet. Links- of rechtsom, de groengele brigade moet als overwinnaar naar voren komen.

Denk je er wel eens over na? 007, de man, de legende. Hij is niet dood te krijgen en deelt de lakens met menig vrouw, vaak van een prachtig kaliber. Rondborstig, ondeugende blik, wel gevormd en zeer gewillig. James, die gedurende zijn carrière veel gedaantes heeft gehad maakt hier dankbaar gebruik van. Hij steekt zijn Walther PPK af en toe in de holle ruimte van de vrouw, om daarna misbruikt te worden. Nietsvermoedend naait de vrouw, zoals ze in vele gevallen zijn, onze James. Bivakkerend op het randje van de dood, weet hij dan toch weer de weg omhoog te vinden.

James is zichzelf, zoals wij onszelf zijn. Af en toe een middelvinger naar de buitenwereld, en zelfkritisch wanneer het moet. Wij zijn geen paradepaardjes, maar een armoedige verzameling shetlandpony’s die jarenlang stelselmatig zijn verwaarloosd. Iedere speler heeft een eigen verhaal, en de een wat meer talent dan de ander. Een pakkend voorbeeld is de Witte Windhond. Al een jaar lang staat hij aan de zijlijn, veelal door blessures, en mits fit wordt hij genegeerd door de eindbaas van het 1e elftal. Zoals zijn naam doet vermoeden moet hij het voornamelijk hebben van zijn snelheid, mits hij hier zelf van bewust is. Afgelopen zaterdag had hij een goede dag, en snelde zijn tegenstanders voorbij alsof ze er niet waren.

De onderdanen van de kleine führer en veldmaarschalk Remy lieten bij vlagen sprankelend voetbal zien. Voetbal zoals het hoort, en al lang niet meer is gespeeld. Wellicht had het te maken met de nieuwe hit van Rammstein die vooraf door de speakers blies. Deutschland uber alles, en dat op de dag voor bevrijdingsdag. Het Arische bloed, de Duitse bewijsdrang was daar. Men ging over lijken, en AVC werd bij vlagen overrompeld. Als een pantsertank hield Ype af en toe een balletje vast. De Witte Windhond vloog met z’n generatiegenoten als een verzameling Messerschmitt vliegtuigen over het groene biljartlaken, waarbij de rest als een stel Stuka’s het vijandelijke doel met precisie onder vuur nam.

Het was Blitzkrieg, de tegenstander werd overrompeld. Binnen een mum van tijd stond het 3-0. De Tor, IJpe en de Witte Windhond lieten de kleine Onana kansloos. Aan de andere kant werd het verzet keihard afgebroken. Emotieloos hield de thuisploeg stand in de loopgraven, en onder felle vocale ophitsing van de bazen werd er gestreden voor elke meter. Lijf en ledematen blokkeerden het afstand geschut van de oude Kazemat strijders uit West-Friesland. Dat paal en geschutter van de tegenstander hierbij hielp, daargelaten.

Uiteindelijk eindigde de wedstrijd in een 6-3 overwinning. Smetje was het aantal tegendoelpunten, anderzijds was het aanvallend bij vlagen oogstrelend. Men was geil voor de goal, en zelfs Jan Douche bulderde tevreden aan de zijlijn. Hoogtepunt was het doelpunt van de Doffer. In pure extase vierde hij half strompelend en kermend van de pijn zijn doelpunt met zijn trouwe criticasters. Vol passie viel hij in de armen van de eerder genoemde kale schreeuwlelijk, en zijn compagnons. Hij geeft het niet toe, maar dit deed Jan goed. Een traan stroomde met mach 3 over zijn bolle wang, en verdween niet veel later in zijn jas. Kwam door de wind liet Jan later weten. Blies volle bak in mijn bakkes.

Een mooi begin van de maand mei. In april was het veelal wisselvalligheid. De semi-studenten van de stadjesclub Blauw-Wit’34 werden begin april met 4-1 naar huis gestuurd. Met het schaamROOD op de kaken van een enkele speler verdwenen zij met het regiovervoer naar 058. Vol vertrouwen werd een week later met 6-2 verloren in de Westerein. Een wedstrijd waar de tegenstander alle kansen genadeloos afmaakte. Keihard aan het as, al overleefden wij deze sessie wel. Tussendoor werd er nog geoefend tegen WTOC 2, zonder dat de kleine führer deze keer een passende smoes kon bedenken om onder de wedstrijd uit te komen. Op een zwoele zomeravond in april werd de thuisploeg kansloos gelaten, en ging het elitekorps van Ropta Boys met een 3-0 overwinning naar huis.

Aanstaande zaterdag wacht de return tegen Wykels Hallum 2. Uit respect voor deze tegenstander drinken wij geen bier voor de wedstrijd, zoals kampioen Rijperkerk getuige de foto’s, wel deed. Broodnuchter zal de strijd worden gestreden. Oant sneun.